Hroničari beleže da je Soko Banja u svojoj istoriji nekoliko puta menjala naziv. Prvo se zvala Banja, za vreme Hajduk-Veljka Petrovića (njenog oslobodioca 1808.) - Banjica, pa Velika Banja, Aleksinačka banja, Sokol-banja, da bi tek 1859. godine dobila današnji naziv Sokobanja.
Istorijat Sokobanjskog kraja je još iz doba paleolita gde su i pronađeni prvi tragovi ljudskih staništa na ovom prostoru Srbije. Iznad rudnika Soko na planini Devica se nalazi pećina koja je bila utočište neandertalca.
Paleontolog Zvonimir Kaluđerović je proučavajući ovaj kraj, pronašao mnoge dokaze za tu tvrdnju, koju je izneo na Kongresu paleontologa u Veroni. Brojni nalazi potiču i iz neolita: alat, nožić od kremena...
Prostor Banje, pre dolaska Rimljana, bio je naseljen starobalkanskim plemenima Mezima i Tribalima. U Rimsko vreme, lokacija ove banje Srbije je imala značajnu tranzitnu poziciju. Tim predelima vodio je glavni rimski drum koji je preko Praesidium Pompei (današnjeg Bovna), Bovanske klisure, jugozapadnog dela Banje i Grampiane (Lipovca), jednim delom vodio za Naissus, a drugim za Romulianu (Gamzigrad). Usled dugih putovanja, putnici i trgovci bi nalazili smeštajne usluge u tadašnjoj banji.
Na osnovu pronađenih vojnih utvrđenja, grobnica pored puteva i rimskih termi, može se zaključiti da je sokobanjski kraj u rimsko vreme bio dosta naseljen. Pre tridesetak godina arheolozi su kod Trebiča pronašli rimske grobnice sa dva polulivena zlatna prstena.
Dokumenti iz srednjg veka govore da je njena teritorija bila granična oblast bugarske države. Granice je išla južnom i zapadnom ivicom banjske kotline, tako da su gradovi Bovan i Lipovac bili u srpskoj, a Sokolac (današnji Soko-grad) i Svrljig u bugarskoj državi (vidinska oblast).
Prvi pisani podaci o Sokobanji kao naselju potiču iz 1413. godine. Pominje je Konstantin Filozof u biografiji despota Stefana Lazarevića.
Period turske vladavine na tim prostorima (1398.-1833.) obeležen je burnim događajima u kojima je po dva puta bila u rukama austrijanaca i srpskih ustanika.
Danas ona prima veliki broj turista iz cele Srbije koje privlači njena istorija.
Istorijat Sokobanjskog kraja je još iz doba paleolita gde su i pronađeni prvi tragovi ljudskih staništa na ovom prostoru Srbije. Iznad rudnika Soko na planini Devica se nalazi pećina koja je bila utočište neandertalca.
Paleontolog Zvonimir Kaluđerović je proučavajući ovaj kraj, pronašao mnoge dokaze za tu tvrdnju, koju je izneo na Kongresu paleontologa u Veroni. Brojni nalazi potiču i iz neolita: alat, nožić od kremena...
Prostor Banje, pre dolaska Rimljana, bio je naseljen starobalkanskim plemenima Mezima i Tribalima. U Rimsko vreme, lokacija ove banje Srbije je imala značajnu tranzitnu poziciju. Tim predelima vodio je glavni rimski drum koji je preko Praesidium Pompei (današnjeg Bovna), Bovanske klisure, jugozapadnog dela Banje i Grampiane (Lipovca), jednim delom vodio za Naissus, a drugim za Romulianu (Gamzigrad). Usled dugih putovanja, putnici i trgovci bi nalazili smeštajne usluge u tadašnjoj banji.
Na osnovu pronađenih vojnih utvrđenja, grobnica pored puteva i rimskih termi, može se zaključiti da je sokobanjski kraj u rimsko vreme bio dosta naseljen. Pre tridesetak godina arheolozi su kod Trebiča pronašli rimske grobnice sa dva polulivena zlatna prstena.
Dokumenti iz srednjg veka govore da je njena teritorija bila granična oblast bugarske države. Granice je išla južnom i zapadnom ivicom banjske kotline, tako da su gradovi Bovan i Lipovac bili u srpskoj, a Sokolac (današnji Soko-grad) i Svrljig u bugarskoj državi (vidinska oblast).
Prvi pisani podaci o Sokobanji kao naselju potiču iz 1413. godine. Pominje je Konstantin Filozof u biografiji despota Stefana Lazarevića.
Period turske vladavine na tim prostorima (1398.-1833.) obeležen je burnim događajima u kojima je po dva puta bila u rukama austrijanaca i srpskih ustanika.
Danas ona prima veliki broj turista iz cele Srbije koje privlači njena istorija.